اشعار شهریار

اشعار شهریار

با رنگ و بویت ای گل گل رنگ و بو ندارد

با لعلت آب حیوان آبی به جو ندارد

اشعار شهریار

از عشق من به هر سو در شهر گفتگویی است

من عاشق تو هستم این گفتگو ندارد

اشعار شهریار

دارد متاع عفت از چار سو خریدار

بازار خودفروشی این چار سو ندارد

اشعار شهریار

جز وصف پیش رویت در پشت سر نگویم

رو کن به هر که خواهی گل پشت و رو ندارد

اشعار شهریار

گر آرزوی وصلش پیرم کند مکن عیب

عیب است از جوانی کاین آرزو ندارد

اشعار شهریار

خورشید روی من چون رخساره برفروزد

رخ برفروختن را خورشید رو ندارد

اشعار شهریار

سوزن ز تیر مژگان وز تار زلف نخ کن

هر چند رخنهٔ دل تاب رفو ندارد

اشعار شهریار

او صبر خواهد از من بختی که من ندارم

من وصل خواهم از وی قصدی که او ندارد

اشعار شهریار

با شهریار بی دل ساقی به سرگرانی است

چشمش مگر حریفان می در سبو ندارد

اشعار شهریار

اشعار شهریار

اشعار شهریار

اشعار شهریار

شنیده ام که به شاهان عشق بخشی تاج

به تاج عشق تو من مستحقم و محتاج

اشعار شهریار

تو تاج بخشی و من شهریار ملک سخن

به دولت سرت از آفتاب دارم تاج

اشعار شهریار

کمان آرشه زه کن که تیر لشگر غم

بر آن سر است که از قلب ما کند آماج

اشعار شهریار

اگر که سالک عشقی به پیر دیر گرای

که گفته اند قمار نخست با لیلاج

اشعار شهریار

به پای ساز تو از ذوق عرش کردم سیر

که روز وصل تو کم نیست از شب معراج

اشعار شهریار

زبان شعر نیالوده ام به مدح کسی

ولیک ساز تو از طبع من ستاند باج

اشعار شهریار

به تکیه گاه تو ای تاجدار حسن و هنر

سزد ز سینه سیمین سریر مرمر و عاج

اشعار شهریار

به قول خواجه گر از جام می کناره کنم

به دور لاله دماغ مرا کنید علاج

اشعار شهریار

به روزگار تو یابد کمال موسیقی

چنانکه شعر به دوران شهریار رواج

اشعار شهریار

اشعار شهریار

شعر ملال محبت از استاد شهریار

اشعار شهریار استادی که عاشقانه هایش واقعا زیبا و سوزناک هستند

گاهی گر از ملال محبت بخوانمت

دوری چنان مکن که به شیون برانمت

چون آه من به راه کدورت مرو که اشک

پیک شفاعتی است که از پی دوانمت

تو گوهر سرشکی و دردانه صفا

مژگان فشانمت که به دامن نشانمت

سرو بلند من که به دادم نمی رسی

دستم اگر رسد به خدا می رسانمت

پیوند جان جدا شدنی نیست ماه من

تن نیستی که جان دهم و وارهانمت

ماتم سرای عشق به آتش چه می کشی

فردا به خاک سوختگان می کشانمت

تو ترک آبخورد محبت نمی کنی

اینقدر بی حقوق هم ای دل ندانمت

ای غنچه گلی که لب از خنده بسته ای

بازآ که چون صبا به دمی بشکفانمت

یک شب به رغم صبح به زندان من بتاب

تا من به رغم شمع سر و جان فشانمت

چوپان دشت عشقم و نای غزل به لب

دارم غزال چشم سیه می چرانمت

لبخند کن معاوضه با جان شهریار

تا من به شوق این دهم و آن ستانمت